Εδώ αποφασίσαμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και το αποτέλεσμα μας ανταμείβει κάθε μέρα !
Τα επομενα 37 χρόνια γνωρίσαμε εκατοντάδες οικογένειες που μας άνοιξαν την αγκαλιά τους και ήταν τιμή να συνεργάζεσαι μαζί τους.
Κι έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι που στιγμή δεν μετανιώσαμε για την επιλογή μας και μας έκανε σοφότερους αλλά και ταπεινότερους μπροστά στον αγώνα όλων αυτών ανθρώπων που πάλευαν σκληρά για την πρόοδο των παιδιών τους και του τόπου τους .
Αποφασίσαμε να γίνουμε συνεργάτες με όσες δυνάμεις είχαμε !
Το σχολείο μας όπως και τα περισσότερα σχολεία της δεκαετίας του 90 , ήταν σχολεία της "σκληρής γνώσης", γλώσσα , μαθηματικά ,φυσική , ιστορία και λίγη γεωγραφία. Το σχολείο λειτουργούσε μέσα από την "αυθεντία" προηγούμενων δεκαετιών και η συμμετοχή του κοινωνικού περιβάλλοντος περιορισμένη και με σαφήνεια οριοθετημένη. Οι γονείς μη επιθυμητοί στην σχολική διαδικασία .
Η δυσλεξία και οι μαθησιακές δυσκολίες δεν απασχολούν ακόμη το σχολείο και η κακή απόδοση αποδίδεται μόνο στον μαθητή και το περιβάλλον του. Ο εκφοβισμός σαν έννοια και αντιμετώπιση είναι στα πολύ αρχικά στάδια.
Η ιδιαιτερότητα , που άλλες χρονιές ήταν πλεονέκτημα και άλλες όχι , ήταν η συνεχής εναλλαγή εκπαιδευτικών (και Δ/ντών) γιατί ο Μαρμαράς είναι σχολείο μακριά από μεγάλα αστικά κέντρα. Η τοποθέτηση ήταν συνήθως διετής. Το πλεονέκτημα , η ενέργεια που μετέφεραν οι νέοι σε ηλικία δάσκαλοι και η διάθεση για κάθε νέο στην εκπαίδευση. Το πρόγραμμα της "ευέλικτης ζώνης" , που "ξύπνησε" κατά τη γνώμη μου τα δημόσια σχολεία ,εφαρμόστηκε στο σχολείο μας το 1992. Ήταν από τα πρώτα σχολεία στην Ελλάδα. Δυστυχώς επειδή δεν υπήρχαν εκπαιδευτικοί από το Μαρμαρά (1-2) δεν μπορούσε να δημιουργηθεί μια σταθερή βάση πάνω στην οποία να κτίζει το σχολείο μια θετική παράδοση.
Τα χρόνια αυτά το σχολείο στηρίχτηκε σε πολύ καλούς δασκάλους αλλά ατομικά (ανά τμήμα) ή σε εξαιρετικούς δ/ντές όπως ο Δημήτρης ο Σμάγας που σαν ανήσυχο πνεύμα που ήταν οδήγησε το σχολείο σε πιο μοντέρνους δρόμους. Στη θητεία του φτιάχτηκε η θεατρική σκηνή του σχολείου (μου ανέθεσε τον σχεδιασμό της σκηνής-την κατασκευή έκανε ο κυρ-Γιάννης ο Κοφτερός -σκεφτείτε ένα σχολείο που φτιάχτηκε το 1982 χωρίς αίθουσα εκδηλώσεων , καρδιά κάθε σύγχρονου σχολείου!!! ....είχε όμως λουτήρες στο υπόγειο !!!)
Από τη θητεία μας στο Πευκοχώρι είχαμε διαπιστώσει τη δύναμη του θεάτρου στην παιδαγωγική διαδικασία αλλά και στο κοινωνικό περιβάλλον. Επενδύσαμε στην εξειδίκευσή μας στο παιδικό θέατρο (σκηνοθεσία - σκηνογραφία - μακιγιαζ - μουσική - χορός) με πολύμηνα σεμινάρια στη Θέρμη Θεσσαλονίκης με σπουδαίους δασκάλους όπως ο Λευτέρης Αγουριδάκης κ.α.
Συγχρόνως εγγραφήκαμε στην ομάδα πληροφορικής με εκπαιδευτή τον κ. Κατσώνη Γιώργο , σεμινάρια που οργάνωσε στην κοινότητα ο πρόεδρος του χωριού κ. Τζίμος. Στόχος μας η χειρόγραφη σχολική εφημεριδούλα "Κονδυλιές" που ξεκινήσαμε να εκδίδουμε να εκτυπώνεται ψηφιακά. Ήταν η εποχή των Dos της δισκέτας και του volkswriter !!! Οι νέες τεχνολογίες έγιναν πάθος ζωής .
Στην πρώτη μας παράσταση με το έργο "Το όνειρο του σκάχτρου" του Ευγένιου Τριβιζά αποκτήσαμε συνεργάτες που χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαν να γίνουν τόσο μεγάλες παραστάσεις. Ο Τέλης ο Φορόπουλος μας παραχωρούσε την αίθουσα "Τζίνα Μπαχάουερ" με τη φράση " ότι θέλεις δάσκαλε" - εκπληκτικός άνθρωπος. Μαζί του και ο Δημήτρης ο Γκοτίνος , πολλά απογεύματα μας έμαθε τα ηλεκτρομηχανικά του θεάτρου. Τις κατασκευές σκηνικών για δύο δεκαετίες ανέλαβε ο Γιάννης ο Σαλπικτίδης χωρίς ποτέ να πληρωθεί, γλυκός άνθρωπος -οικογενειακός φίλος έως τώρα.
Μεγαλώσαμε και μάθαμε από τα λάθη μας , αλλά το παιδί ξέρει πότε το νοιάζεσαι και συγχωρεί. Μάθαμε ότι το σημαντικότερο είναι η αυτοεκτίμηση. Ότι άν το παιδί δεν πιστεύει στον εαυτό του πιθανά θα γίνει δυστυχισμένο.
Εντυπωσιακή ήταν η ενσωμάτωση μεγάλου αριθμού μαθητών από την Αλβανία αλλά και Ελλήνων από Γεωργία και Ρωσία - με πολύ ωραία ονόματα Αγάπη, Ελπίδα , Διονύσης - χωρίς καθόλου προβλήματα ρατσισμού. Οι Μαρμαρινοί ξέρουν από προσφυγιά. Δύο χρόνια δίδαξα στο Τ.Ενταξης την ελληνική γλώσσα σε αυτά τα παιδιά που κάποια χρονιά πλησίασαν τα 50 , το 1/4 του μαθητικού δυναμικού!
Με τις δράσεις μας προσπαθήσαμε σκληρά να φέρουμε τους γονείς μέσα στο σχολείο αλλά και να βγάλουμε τους μαθητές μας έξω στη ζωή. Συμμετείχαμε σε πάμπολλες δράσεις στο χωριό , στο νομό αλλά και στη Θεσσαλονίκη. Σημαδιακές οι 7ήμερες συμμετοχές μας στο παιδικό θεατρικό φεστιβάλ Θέρμης που μας έδειξαν ότι έχουμε την ικανότητα να συμμετέχουμε σε απαιτητικά φεστιβάλ.
Την ίδια περίπου εποχή ξεκινά και η μετάβαση του σχολείου σην ψηφιακή εποχή. Γίνεται ένα από τα 700 σχολεία στην Ελλάδα που αποκτά εσωτερικό ενσύρματο δίκτυο (σε κάθε αίθουσα και χώρο του σχολείου) και φορητούς υπολογιστές με κινούμενο φοριαμό. Αποκτάμε και ένα σταθερό και διαχρονικό φίλο , γνώστη των Η/Υ , τον Νίκο τον Καρατζά.
Το 2007 αναλαμβάνω με υπ/ντή τον Γιώργο την ευθύνη λειτουργίας του σχολείου . Πρώτο μέλημα οι υποδομές που έχουν μείνει αρκετά πίσω (το σχολείο έχει ακόμα περίφραξη από σύρμα !!!) Αναλαμβάνει η Άννα η Ιλαρίου - πρόεδρος συλ. γονέων- και μέσα σε 2 μήνες ολοκληρώνεται η ασφαλής περίφραξη που υπάρχει μέχρι σήμερα.